Προ ημερών ένας φίλος έντρομος αντιλήφθηκε ένα μικρό ογκίδιο κάπου στο σώμα του. Δεν ήθελε ούτε στο γιατρό να πάει, δεν άντεχε ν’ ακούσει τη διάγνωση, ήταν πεπεισμένος ότι επρόκειτο για κάτι σοβαρό (ότι έχει καρκίνο). Μετά από μεγάλη πίεση, δέχτηκε να πάει να κάνει....
εξετάσεις. Μία βδομάδα κράτησε όλο αυτό (να κάνει τις εξετάσεις, να πάρει τις απαντήσεις, να κάνει διάγνωση ο γιατρός). Μια βδομάδα κατά την οποία ο ύπνος του είχε χαθεί περιμένοντας τα χειρότερα. Τελικά το πόρισμα βγήκε θετικό, μια μικρή λοίμωξη ήταν, η οποία θεραπεύεται εύκολα με αντιβίωση. Η θεραπεία θα κρατούσε 1 μήνα. Βγαίνοντας από το γιατρό, ο φίλος μου λέει «πω πω ένα μήνα θεραπεία!!! Πώς υποφέρεται;».
Εκεί που ήμασταν στις σκάλες του είπα και σταθήκαμε ένα λεπτό. Του ζήτησα να θυμηθεί τι ένιωθε πριν πάρει την απάντηση του γιατρού. Τότε που πίστευε ότι θα πεθάνει. Αφού θυμήθηκε, του λέω: τώρα μπορείς να διαμαρτυρηθείς για την 1ος μηνός αγωγή. Τα θετικά τα προσπερνάμε, σαν κάποιος να μας τα χρωστά, τα ‘χουμε δεδομένα. Μόνο τ’ αρνητικά μας ταρακουνούν. Μόνο τα κακά μας κάνουν να δούμε..
Είναι πολύ θλιβερό να μπορεί μόνο το κακό να σε κάνει να σταθείς, να καταλάβεις, να επαναπροσδιορίσεις και να επαναπροσδιοριστείς. Είναι ανθρώπινο (μέσα στη φύση του) αλλά πολύ θλιβερό. Πόσα θα είχαμε μάθει αν δίναμε αξία στο καθετί, αν τίποτα δεν προσπερνούσαμε. (Δεν στεκόμαστε, γι’ αυτό δεν μας φτάνει η μία ζωή.)
Είναι ιδίωμα του σοφού ανθρώπου να δίνει σημασία στα πάντα. Να μαθαίνει από τα πάντα, να προάγεται και από το καλό. Μπορεί, έχει την δυνατότητα, ο άνθρωπος να γίνει σοφός. Έχει και την επιλογή.
Δεν υπάρχουν σχόλια :
Δημοσίευση σχολίου